Zwangerschapsvergiftiging

Afgelopen dinsdagochtend hadden we weer een reguliere controle in het ziekenhuis. Mijn bloeddruk was dit keer weer hoger. Dit in combinatie met de hoeveelheid vocht dat ik vasthield en de tintelingen in mijn handen, kon duiden op zwangerschapsvergiftiging. Na de echo moest ik dan ook mijn bloed en urine laten onderzoeken. Maar eerst de echo. De jongens waren lekker druk, dus het was moeilijk ze op te meten, maar volgens de gynaecoloog woog nummer 1 nu 1765 gram en nummer 2 woog 1831 gram. Ze waren ook zichtbaar weer gegroeid!

Als gezegd moest ik na de echo mijn bloed en urine laten onderzoeken. Mijn gynaecoloog gaf aan mij binnen twee uur de uitslag door te bellen en dat ik in het ergste geval voor 24 uur werd opgenomen. En ja hoor, ik was nog geen uur thuis of de gynaecoloog belde dat er inderdaad eiwitten in mijn urine zaten, wat kon duiden op zwangerschapsvergiftiging. Ik moest me weer melden in het ziekenhuis met mijn koffer, waar ze mij in ieder geval voor 24 uur zouden opnemen.

Weer terug in het ziekenhuis heb ik twee uur aan een CTG-apparaat gelegen om de hartjes van de baby’s te monitoren, iets wat errug moeilijk is met zo’n beweeglijke tweeling… Aangezien mijn bloeddruk maar niet zakte moest ik de volgende 24 uur urine sparen om te kijken hoeveel eiwitten ik verloor.

Na twee nachten op een plastic matras en idem kussen te hebben geslapen en talloze onderzoeken verder kregen we het verlossende woord: ik had geen zwangerschapsvergiftiging en mocht naar huis! Er zaten wel eiwitten in mijn urine, dus ik moet dinsdag terugkomen met weer een kan met 24 uur gespaarde urine. Ook moet ik complete bedrust houden, maar dat lukt prima met zo’n zorgzame man!